Successen geboekt door combinatie van wonen, werken en behandelen

Van tippelzone naar BW

In 2004 besloot de gemeente Rotterdam om de tippelzone aan de Keileweg in Rotterdam te sluiten’, begint Corine het gesprek. ‘Vanwege de mensonterende toestanden die daar plaatsvonden was het idee om de zone te sluiten en de mensen die er werkten op te vangen in beschermde woonvormen. We begonnen vanuit Antes met twee locaties met in totaal 60 plekken. In het prille begin was dit vooral huisvesting specifiek voor vrouwen. De focus lag toen op geen drugs meer gebruiken op straat, goede voeding, geen misbruik meer en diagnostiek. De jaren die volgden leerden ons dat er veelal sprake was van psychiatrische problematiek in combinatie met middelengebruik of verslaving. In die tijd werd ook de eerste BW voor mannen geopend. De combinatie van wonen, werken en behandeling ontstond rond 2010 en vanaf dat moment zagen we dat er ook daadwerkelijk successen werden geboekt. Als je woonde op een BW werd je een cliënt en werd er van je verwacht dat je actief aan de slag ging met herstel. De tijd van enkel ‘vrijblijvend aanwezig’ zijn stopte. Er vond herstel plaats, contacten met familie en kinderen werden hersteld en de eerste uitstroom naar zelfstandig wonen werd met een aantal cliënten bereikt. Helaas gold dit niet voor iedereen en ongeveer een derde van de instroom overleed in de tien jaar na de start. Gelukkig namen dakloosheid en drugsgebruik wel sterk af.’

Méér verslaafden en minder tolerantie

‘Helaas zien we dat sinds 2020 dat het aantal verslaafden weer flink toeneemt,’ vervolgt Corine. ‘De vraag naar beschermd wonen kent een wachtlijst van meer dan 150 cliënten die grotendeels dakloos en verslaafd zijn. Het is niet eenvoudig om een nieuwe locatie te starten. Er is een tekort aan woonruimte en de tolerantie in de wijken is afgenomen. Niemand wil een locatie in de ‘achtertuin’, zeker niet als het verslaafden betreft.’
Corine gelooft in het concept van beschermd wonen en zij gelooft ook dat herstel altijd mogelijk is. ‘De uitdaging die wij hebben, is om het zorgaanbod steeds aan te laten sluiten bij de zorgvraag die er is, terwijl juist de doelgroep die de zorgvraag heeft nergens meer welkom is. Daarnaast maak ik me zorgen over bezuinigingen. Bezuinigen op beschermd wonen kan zomaar tot een vermeerdering van zorgkosten leiden. Een dak boven je hoofd, een veilige plek en een gevulde maag zijn basisvereisten om überhaupt open te staan voor behandeling, begeleiding en ontwikkeling. In samenwerking met de gemeente en de collega’s van vastgoed blijven wij ons, ondanks dit gegeven, dagelijks met hart en ziel inzetten om juist voor deze cliënten het beschermd wonen een plek in de regio te geven.’