Ook de verhalen van collega's waren een stimulans om te stoppen.
Dennis
Please enter a valid video URL.
The URL can point to any Facebook, Twitch, Vimeo or Youtube video.
Zijn eerste sigaretje? ‘Op de middelbare school, zoals bijna iedereen’, lacht Dennis. ‘Geloof het of niet, maar er stond soms een promotiekar bij het schoolplein met van die kleine pakjes shag en sigaretten. Die werden dan uitgedeeld tijdens de pauze. Dat was normaal in de jaren zeventig.’
Het blijft niet bij roken: Dennis raakt later verslaafd aan heroïne. Het lukt hem om af te kicken in de kliniek Bloemendaal, wat inmiddels Parnassia Groep is. De behandeling luidt ook het begin van zijn zorgcarrière in. ‘Als je het zelfhulpprogramma in de kliniek had afgerond, kreeg je de mogelijkheid om daar te werken. Daar heb ik gebruik van gemaakt’, vertelt Dennis. Naast zijn werk doet hij de opleiding tot maatschappelijk werker. Als hij begin jaren negentig zijn diploma heeft gehaald, besluit hij ‘in den lande te trekken.’
Terug bij PG – zonder sigaret
Uiteindelijk komt Dennis, na vele jaren, toch weer terug naar het beginpunt: Parnassia Groep. ‘Ik vond dat het maatschappelijk werk te afstandelijk werd en ik wilde dichter bij de cliënten staan. Sinds april 2024 ben ik daarom persoonlijk begeleider van cliënten met ernstige psychiatrische problematiek bij de Langdurig Intensieve Behandeling van Parnassia.’
Zijn carrièreswitch is in zekere zin ook het begin van een rookvrij leven. In het kader van PG Rookvrij mag er vanaf 2025 niet meer in en om de gebouwen worden gerookt en Dennis vindt dat een goede aanleiding om in Stoptober 2024 de sigaret voorgoed aan de wilgen te hangen. De verhalen van collega’s over stoppen met roken zijn daarbij ook een stimulans. ‘Zoals elke roker wilde ik graag stoppen’, aldus Dennis. ‘Ik had voorheen altijd wel een excuus om te blijven roken, maar nu was het juiste moment daar.’
Heel af en toe denk ik nog: nu zou ik wel effe sigaret willen.
Niet moeilijk
Of het moeilijk was en is? ‘Wonderwel niet’, zegt Dennis. ‘De eerste drie dagen heb ik nog nicotinepleisters geplakt, maar daarna had ik daar genoeg van. Heel af en toe denk ik nog: nu zou ik wel effe een sigaret willen. Maar naarmate ik langer de laatste peuk heb uitgedrukt, kan ik dat gevoel steeds makkelijker overwinnen.’
In de eerste weken na het stoppen heeft Dennis nog geen grote veranderingen bemerkt, maar hij weet dat die komen. ‘Ongeveer twintig jaar geleden ben ik al drie jaar gestopt. Dat was meer om anderen te bewijzen dat ik het kon – niet om definitief te stoppen.
Daardoor wist ik nu wel waar ik aan begon en wat voor voordelen het mij oplevert, zoals een betere smaak en huid en lagere energiekosten, want ik rookte altijd buiten met de deur halfopen.’
Anderen coachen
Dennis is niet van plan ooit weer te beginnen: ‘Als roker zit je in een fuik, zoals een vis’, legt hij uit. ‘Het is moeilijk om uit die fuik te komen, dus als het eenmaal is gelukt, dan moet je er niet meer inzwemmen.’
Anderen motiveren om uit die fuik te zwemmen vindt hij lastig, want ‘besluiten om niet meer te roken is een individueel ding.’ Wel zou hij cliënten en collega’s willen coachen om gestopt te blijven. ‘Als je stopt, zijn er in het begin veel mensen om je heen blij en trots: dat is de honeymoonfase. Die duurt maar kort en daarna moet je zelf je motortje laten draaien en dat is niet altijd makkelijk. Ik kan mensen stimuleren en ze kunnen mij bellen als ze het moeilijk hebben. Kortom, ik ben er voor ze.’