“Ik speelde verstoppertje in de kast”

Zelf verbleef ik lang ‘in de kast’. Ik speelde er verstoppertje. Ook al zag ik om mij heen dat homostellen elkaar het ja-woord gaven, dat er heel openlijk over werd gesproken en gedeeld op social media, toch was ik bang. Ik worstelde met de pridedagen en regenboogactiviteiten die georganiseerd werden. Ik wilde geen stereotype zijn. Geen losbandige homo, die zo goed als naakt naar allerlei feesten ging. Dat was wat ik zag op tv. En mijn toenmalige werk bij de politie, bij uitstek een machowereld, hielp nou ook niet echt mee bij het accepteren van mezelf. Niet echt een omgeving om te vertellen dat je als man op mannen valt.  
 
Ik ben dan ook keurig getrouwd met een vrouw. En daar weer van gescheiden. Ik verloochende mezelf en wilde op een gegeven moment zo graag zijn wie ik ben, zonder het stigma van de hysterische relnicht. Al besef ik nu dat ik op deze manier net zo goed aan stereotypering deed.  
Ik ben de homo die te lang ‘in de kast’ heeft gezeten. Ik onderdrukte - automatisch, het was mijn tweede natuur geworden - mijn gevoelens. Het verstoppertje spelen moest afgelopen zijn. Het werd tijd om op te komen voor wie ik wilde zijn. Eindelijk de schaamte los te laten.
Als ik buitengesloten zou worden, dan was dat maar zo. Dan missen zij, niet ik, iets.  
 
Het ging bij mij niet vanzelf. Het was een heftig proces, waarin ik leerde dat acceptatie en tolerantie begint met zichtbaarheid. Laten we niet alleen op 11 oktober vieren dat we onszelf mogen zijn, maar laat elke dag Coming Out Dag zijn. Of nog beter, laten we zorgen dat überhaupt niemand zich ooit meer hoeft te verstoppen in welke kast dan ook. We hebben met zijn allen nog een lange weg te gaan. Fijn dat we binnen de Parnassia Groep tijdens de Diversiteitsweek hiervoor al stappen zetten.“

Leon Augustijn

Individuele trajectbegeleider Reakt